KONKURS ZA KRATKU PRICHU

http://www.osvoji-ikebanu.org/

SMRT U MEMFISU ( JEFF BUCKLEY 17.11. 1966. - 29.05. 1997. )

POVODOM DESETOGODIŠNJICE SMRTI...


I remember doing nothing on the night Sinatra died

And the night Jeff Buckley died

And the night Kurt Cobain died

And the night John Lennon died

I remember I stayed up to watch the news with everyone

And that was a lot of nights

And that was a lot of lives

Who lost the tickets to what they need?...

…And songs are never quite the answer

Just a soundtrack to a life

That is over all too soon

Helps to turn the days to night

While I was wrong and you were right.
(BADLY DRAWN BOY – YOU WERE RIGHT)


Svi se sećamo gde smo bili kada smo čuli da je umro neko važan.

Moja baka, Helena Škarda Davidovac, umrla je u svojoj osamdesetoj godini.

Bilo je to početkom maja, 1997, a dve nedelje kasnije, dok sedim za trpezarijskim stolom, jedem trešnje, učim "Istoriju svetskog pozorišta i drame" za drugu godinu, zvoni telefon.

Poziv iz Atine, plače: “Sad sam videla na vestima. Udavio se.”
“Ko se udavio?”, pitam.
“Džef”, ne može da dođe do daha. “Džef Bakli. Potrošila sam karticu za telefon”.

Spušta slušalicu,a ja bez svesti o patetici tog trenutka, odlazim u sobu i u CD ubacujem njegov album “Grace”. Otvaram prozor, i puštam veći broj suza nego posle smrti rođene babe, što mama nikako nije smela da vidi, ali je u mom sistemu stvar bila prilično jasna-razlika između Džefovih trideset i babinih osamdeset bila je ogromna, duboka kao Misisipi u kom je Bakli poslednji put zaplivao.

Tragedija se dogodila nedaleko od motela Lorraine, gde je ubijen Martin Luter King, a država Tenesi je postala vlasnik još jednog dobrog duha.

Par godina ranije u časopisu “Ritam” pročitala sam tekst o albumu “Greetings from LA” Tima Baklija iz 1972., koji sam ubrzo i nabavila i od tada počinje moja fascinacija američkom muzikom iz sedamdesetih. “Greetings” je, potpisujem, najseksi ploča u istoriji roka, snimljena kad je Tim Bakli imao dvadeset I šest godina, a samo dve godine pre nego što će autor slučajno uzeti fatalnu kombinaciju heroina i barbiturata i, uz poslednje reči “bye bye baby” napustiti ovdašnji svet.

Ono što je ostalo od Tima nije samo osam albuma, već i naslednik anđeoskog lica, sa rasponom glasa od tri I po oktave, koji je svog oca video samo jednom, kada je imao osam godina…

I sve što dalje mogu da napišem možete naći na velikom broju sajtova posvećenih Džefu. Ja sam mu posvetila jednu priču, u prvom romanu, gde se mladi nemački pisac u zenitu svoje karijere davi u Misisipiju, a potom postaje mistični pop svetac.
Ipak, nema ničega što može da se otkuca a da može da se uporedi sa osećanjem koje izazivaju njegovi albumi “Grace” ili posthumni “Sketches for my sweetheart the drunk”.

Patetika je ubica umetnosti, osim onda kada je umetnost vrhunska.

It's never over, my kingdom for a kiss upon her shoulder

It's never over, all my riches for her smiles when i slept so soft against her

It's never over, all my blood for the sweetness of her laughter

It's never over, she's the tear that hangs inside my soul forever

( Jeff Buckley - Lover, you should've come over )

Predlog za plejlistu Džefa I Tima Baklija:

Lover, You Should've Come Over – Jeff. Album Grace
Everybody Here Wants You – Jeff. Album Sketches
Sweet Surrender – Tim. Album Greetings from LA
Quicksand – Tim. Album Sefronia
Hallelujah – Jeff. Album Grace
Dolphins – Tim. Album Dreamletter, live in London
Grace – Jeff. Album Grace
Because of you – Tim. Album Sefronia
The way the young lovers do – Jeff. Album “Live at Sin-e” ( neverovatna obrada genijalne pesme Van Morissona )
Make it right – Tim. Album Greetins from LA

Postoji više od pedeset pesama koje su posvećene Džefu Bakliju, AGIT POP preporučuje dve, “To the sea” Mark Eitzela ( frontmena American music club, koji je ovu pesmu svirao i na koncertu u Domu omladine ) i citiranu You were right, Badly drawn boy…

N.AJTRAŽENIJI H.AŠKI O.PTUŽENIK NA ZABRANJENIM MESTIMA

The best argument against democracy is a five-minute conversation with the average voter. Vinston Čerčil

Uopšte nije važno što su oni koji su lepili plakate sa imenom "N.H.O." mentalno izazvani jer da su pojedinci iz SANU ili SPC mogu da se pridruže, sigurno da bi se ohoho rado umazali oho lepkom.

Zločin u Srebrenici je zvanično ocenjen kao genocid. Komandu za genocid je dao Ratko Mladić a ove činjenice su nedvosmislene, čemu doprinosi to što događaji iz jula 1995.,postoje na snimku koji smo milion puta videli. Ratko lupka dečicu po glavi, Ratko pakuje u autobuse, Ratko kaže da će sve biti u redu. I onda ih više nema, i nije ih pojela maca, nego su ih masovno streljali. I nije streljanje naredio neidentifikovani čika Mića, nego Ratko Mladić. Znači, imamo i snimke, i svedoke i grobove. I brojku od preko osam hiljada.

A šta je još, pored navedenih podataka, potrebno vladajućoj koaliciji da bi u zakon stavila član po kojem se veličanje ratnih zločinaca kažnjava robijom?
Voja K. je legalista pa se sad verovatno čeka da:
1. Zločinca nađu 2. Uhapse 3. Sude mu 4. Osude i onda...
Kad se za desetak godina sve popisano dogodi, onda će legalisti, hteli ili ne, morati da veličanje ubica proglase za delikt.

Ovakvi oportuno insistiranje na zakonu, pa čak i u medijski forsiranoj, preblagoj i neutralnoj formulaciji „najtraženiji haški optuženik“ samo umanjuje nedelo koje je počinjeno, što vređa i žrtve ali i građane ove zemlje.
Zamislite ovako: da je posleratna nemačka vlast rekla da s obzirom da Adolfu Hitleru nije suđeno, po njemu može da se nazove neki veliki aerodrom.Ili da su Mengelea, koji se do kraja života krio u južnoj Americi, nazivali „najtraženiji ninberški optuženik“ umesto „ubica“,“psihopata“,“krvnik“, „zločinac“.

I jesu ovi što lepe retardirani, ali stavite ih u institucije, gde nema glasačkih kutija.

INTERMEZZO

Zašto ovi putopisi i priče o kupovini i jelu, po ugledu na debilne emisije na TV koje godinama mrzimo?
Pa zato što sam, tokom jedanaestodnevnog odmora, saznala da se AGIT POP smatra za odašiljač hejta prema svemu što nije čeda-beba-gejevi-kemp-američka kultura i takve divne stvari.
Opovrgnućemo ovu zabludu ( skoro 200 tekstova na ovom blogu, samo par su direktno politički ) eto malo zero-agression principa i kod nas. Par slatkih, bezbrižnih, poluretardiranih tekstića o putovanjima.
Do sledeće prilike.

OH, VIENNA

48 H U BEČU

1. Beč je veoma težak za snalaženje kolima, pogotovo ako ste ranije dolazili vozom, busom, avionom.

2. U Beču su sada najpopularnije špargle, od kojih se prave sva moguća jela i sosovi, a pogotovo fenomenalne supe. Živele špargle.

3. Kad imate dobre domaćine neće biti prevelike potrebe ni da lutate po kafanama, ipak bili smo u jednoj odličnoj, koja se nalazi malo dalje od centra, u nekadašnjim vinogradima. ( U ovom delu grada ima nekoliko restorana, a generalno,u Austriji, sa hranom nema greške, gde god seli ).
Jedite pomenute supe , hleb punjen mocarelom, bečku šniclu.

4. Šoping je na Kertner i Mariahilfer štrase. Prvo, H&M, pod obavezno. Onda u sporednu ulicu do Agent Provocateur, barem po čarape. Potom do Body shopa, koji je nama najbliži upravo u Austriji. Ako imate više $, najbolje je da uđete u radnju Liska, na čijem donjem spratu možete naći prethodne kolekcije YSL, Jimmy Choo, Valentino etc, i to tašne, cipele i odeću. Znači,sve je na 50% popusta, i sve što ovde derikože prodaju po 300,400,500 EUR , u Liski može da se nađe upola cene. Čak i haute couture.
Ko voli firmirano, više se isplati put do Beča nego kupovina u Beogradu.

Da se ja pitam, sve vreme bih bila u Museums Quartier. To je deo grada u kojem se nalazi nekoliko muzeja, restorani, radnjice sa suvenirima, a tu se održava i bečka pozorišna nedelja. Potpuno genijalno mesto. Pored su galerije, gde se, kao da to nije ništa, prodaju originali Frensisa Bekona i tsl.
Na žalost, u galeriji Albertina je upravo završena izložba slikara Bazelica, ali smo se utešili retrospektivom dela Iva Klajna u MQ na tri sprata, zatim savremenom umetnošću Koreje, i platnima koje je, iz hobija slikao pisac Herman Hese.
Stalna postavka savremene umetnosti u MQ je impresivna, ali vam bar za to treba ceo dan, jer pored Roberta Indiane, Raušenberga i Vorholovog "Orange car crash" i ostalog ne može da se protrčava tek tako bez veze.
( Mislim neko može. Neko slep. )

Ulaz u MQ je 9 EUR.
U MQ treba jesti. Predlažem restoran sa tavanicom od pločica kao enterijer, i čorbu od pomorandži i šargarepe kao čorbu, i viršle od jagnjetine kao jelo. Krem brule za dezert, mada je malo mali.
Problem sa muzejima je što vam oduzmu čitavu kreativnu i fizičku energiju, pa ne možete nigde uveče...Nemam nikakav „tip“ za večernje izlaske, osim rekuperacije za sutrašnju ponovnu posetu MQ.
Cene su slične kao u Beogradu, čuvajte se turskih taksista, zato što ne govore nemački i ne znaju grad ( što na kraju i priznaju, barem su fer, pa vam ne naplate svoje neznanje ) i najbolje je da se vozite metroom. Dnevna karta je 4EUR.
Bečlije se oblače potpuno nepretenciozno, a kad je neko premontiran to znači da dolazi iz istočne EU ili Rusije.

I naravno, nikako ne propustiti Muzej Sigmunda Frojda. Da, tamo je ONAJ kauč odakle je sve počelo, koji je inace jedini psihoanaliticki artefakt koji je ostao "intacta" od vremena kada je Sigmund zapoceo svoju praksu, krajem 19.veka - kauc se nalazi u famoznoj Frojdovoj cekaonici koja je, osim zbirke knjiga ( koju je pred kraj zivota poneo u svoj londonski egzil ) ostala ista, i gde se mozda i dalje mogu sresti duhovi Ane O., Malog Hansa ili Gustava Malera. Kao suvenir predlažem sunđer na kome piše „neurosis“.

Obavezno posetite sajt www.mumok.at

i www.albertina.at

BB ŠOU

Inače, turneja po glavnim gradovima Srednje Evrope zove se „Ruta B“
( kao route, ne kao rutav ). Beograd, Budimpešta, Bratislava, Beč, pa tako do Berlina.

Iz Budimpešte se vrlo brzo stiže do Bratislave, autoputem za Beč, koji je malo previše busy, nakrcan kamionima, ali se uz put na pumpama možete okrepiti egzotičnim vodama sa ukusima. Kad smo već kod pumpi dve stvari: gorivo u Mađarskoj je skupo, tako da je najbolje da natankujete u Srbiji ili kasnije u Austriji. Plus, kad stanete na pumpu, obavezno kupite VINJETU što je elektronska putarina koja se zalepi na šoferšajbnu. Vinjeta se kupuje i u Mađarskoj, i u Slovačkoj, Austriji i Sloveniji. Cena za period do 10 dana je između 7 i 11 evra, u zavisnosti od zemlje.

Kad uđete u Slovačku, sve vrišti „eastern block“, baš kao kod nas, malo gore. Ćao besplatni vecei, ćao lepe pumpe.

5 sati u Bratislavi

1.Obavezno se parkirajte na nekom organizovanom parkingu.

2. Noviji deo grada vas ne zanima, odmah tražite stari, u kom je i turist biro

3.U birou uzmite mapu i krenite u đir po ulicama koje najviše liče na neki grad na moru.

4. Radnje su vrlo dobre. Emporio Armani je veoma povoljan, a cipele su na pravoj rasprodaji. Odmah pored je i velika radnja britanskog brenda Assesorize, koji ima odlične tašne, japanke, kupaće kostime. Cene su iste kao u Londonu ( tašne oko 50-60 EUR ).

5. Na centralnom trgu starog grada je odličan restoran WOCH gde se pije slovačko pivo i jede divljač u slatkim sosovima. Obrok za dvoje, cca. 35 EUR. Slobodno naručite Satan’s blasphemy, barem zbog imena.

Sjajna ideja je i da ostavite kola ili iznajmite sobu, pa odete brodom do Beča. Ovaj put košta oko 50Eur po osobi, tur-retur.

GROF ALMAŠI I DVA SARACENA

Sve se bojim da se ovaj članak ne-do-bog ne pretvori u MySpace tekst.

Otvorila sam svoj profil na MySp., mada ne znam ni kako se zovem tamo ( verovatno ellen aim, to je moj alter ego, lik iz filma Vatrene ulice Voltera Hila, koji mi je omiljeni, pored Strange days Ketrin Bajglou i celokupnog opusa Larsa von Trira, sa posebnim akcentom na Element zločina...Ovo već zvuči kao prezentacija na M.S. – evo sad nam je, iako nismo pitali, rekla i koji su joj omiljeni filmovi! )
LM, taj M.Space ničemu ne služi. Ja stvarno ne razumem šta ljudi tamo rade? Promovišu kao neke svoje „slatke“ fotke, jedni drugima tepaju i pričaju kako su super, i kako jedva čekaju da se vide to ili neko drugo veče na kafi ili večeri. Mislim, čemu služi sms? Možda ili sigurno sam ja glupa, ali M.S. nema apsolutno nikakvu informativnu funkciju, barem ne među domaćim stanovništvom.
Dakle, ako vam ovi "turistički" tekstovi budu zaličili na to, odmah se vratite na blogove sa kojih ste došli, ni ne zaslužujem čitanje.

24 sata u Budimpešti.

Buking hotela preporučujem preko sajta eurocheapo.com ili preko booking.com. Ja uvek odsedam u hotelu Anna, koji se nalazi između stanice Keleti i Astorije, dakle malo levo od velike ulice Rakoci, koja je na pljuc od Vacija za koji znaju svi oni i koji u Pešti nikad nisu bili. Noćenje sa doručkom za dve osobe košta 60EUR.
Smestili ste se u sobu, i šta sad?
Pre svega, što god možete plaćajte kreditnom karticom, razlike u kursevima po menjačnicama su ogromne i može da se desi da na 100 promenjenih izgubite i do 20 eura. Pazite na parking. Mađari obožavaju da na točak stranih kola stave metalnu "lisicu" čije skidanje košta oko 80EUR.

Krenite peške ka centru i gledajte u vis. Tako izgleda lep grad. Lepe zgrade, sređeni parkovi, ne preterano napucano kao npr. Beč ili Milano, više je to utisak da iako vam se omakne da pređete van pešačkog ili bacite papirić na patos ( slučajno, jer niste dovoljno dobro naciljali kontejner ) neće se desiti da dođu zapadnoevropski specijalci i da vas osude na rad u kamenjeru.
Budimpešta je, po mom mišljenju, lepša i inspirativnija i od Londona i od Pariza. ( Verovatno zato što sam živeći tamo nekoliko meseci odlučila da postanem pisac. Verovatno zato si i takav pisac, rećiće cinici ).
Prođite kroz Vaci ako baš morate, mada od šopinga ima sve što ima i u Bgd. Mnogo bolje je prošetati šetalištem koje se zove Beogradsko, paralelno sa Vacijem a pored Dunava.
Doručak je već svaren, i sad ste gladni. Prva dva predloga su restorani Kor i Ket Szerecsen čije adrese i telefone možete naći na google, ako kopirate i pejstujete imena.Ako se odlučite za "Dva Saracena" posle klope obavezno prošetajte okolo, to je deo grada u kom se nalaze mnoga lepa pozorišta, divno je osvetljeno i romantično.

Čujem i da na Ferenc List trgu postoji i jako dobar restoran Menza, ali nisam bila, pa me ne držite za reč.
Ako ste muško, ili ješnija i pišnija žena, nezaobilazan je Fatal, koji se nalazi u podrumu u gornjem delu Vaci ulice. Porcije su ogromne, a klopa se meso i mađarski specijaliteti.

Žuta linija metroa, koja vodi od Trga heroja do Vorošmarti trga je znamenitost za sebe, i provozajte se pod obavezno, čak iako vam se šeta. Na kraju Trga heroja ( Hosok tere ) naćićete nekoliko lepih kafića, na jezercetu gradskog parka. Tamo popijte kafu. Možete da svratite i-ili u Zoološki vrt koji je u blizini ali i do Nacionalnog muzeja, gde imaju vrlo pristojnu stalnu postavku koja uključuje i dve slike mog omiljenog El Greka. ( eto, sad znamo i to,pa da ovo postaje brutalni oblik MyS)
Ako ste suviše smoreni da se peške penjete na Budim i gledate panoramu, to uradite kolima. Pređete preko bilo kog mosta, provozate se oko budimske strane Dunava i gledate ka Pešti. Važno je da bude mrak, jer su tada osvetljeni svi mostovi i Parlament.
Neuporedivo.
( Onaj ko vozi treba da zna da je procenat alkohola koji smete da imate u krvi tačno 0. Dakle, ni pivce pre vožnje ).
Moje omiljeno mesto u Budimpešti za celodnevni blejaž je GERLOCZY KAVEHAZ, u istoimenoj ulici, na broju 1 koje liči na mali kafe u Parizu, jedino što nema francuza, saobraćaja, gužvanjca, kelneri vas ne vređaju, i nećete platiti koka kolu iz automata 5 EUR.
Ovaj kafić-restoran se nalazi vrlo blizu preporučenog hotela, tako da možete da šetate od-do.
Noću, ako ste za disko, možete da odete do Old man’s pub-a i da završite u Piafu, andergraund kafiću iz koga je nekada nepristojan svet izlazio naoružan naočarima za sunce dok su pristojne mađarske dame već izvodile svoje kuce na prvo jutarnje pipi. Been there, done that, can’t talk about most of it.

I da ne ostanem dužna, da završim sa onim sa čim sam počela – u duhu My Space, prilažem privatne slike iz glavnog grada Mađarske.

PS: Inače, blizu Astorije postoji ulica grofa Almašija koga je u filmu Engleski pacijent glumio Rejf Fajns. Dakle, istraživač je bio autentična ličnost, a za srceparajuću ljubavnu priču nismo uspeli da proverimo...

SERIOUS BUSINESS ( poslednji put o ESC )

Na insistiranje naših saradnika objavljujemo ovaj pogled sa univerziteta Kolumbija na događanja u ćaknutoj Evropi...

The Politics of Eurovision
By DUNCAN J. WATTS
Published: May 22, 2007Oxford, England


ONE of the unexpected pleasures of spending a sabbatical in Britain has been the chance to watch the Eurovision Song Contest, held the Saturday before last in Helsinki. For those not familiar with this quirkiest of European traditions (which last year celebrated its 50th anniversary), the contest involves 42 “European” countries — Israel and Turkey are included, for example — each of which submits a song to be sung by a band of that nationality.
The rules governing the contest are a little strange, and so is the singing, which appears to emphasize camp over more conventional notions of quality. Britain’s entrant, Scooch, put on a saucy, flight-attendant-inspired act that would have made Abba (the 1974 winner) proud, while Verka Serduchka, a Ukrainian drag queen, came out looking like a silver-foil version of Mrs. Doubtfire. The Greeks, meanwhile, were doing their best Ricky Martin, Belarus looked fresh out of a James Bond trailer and Hungary apparently had ditched the whole Euro thing and opted for what sounded suspiciously like country.
In short, it’s a great show, but the best part is the voting, which is done “American Idol”-style via text messaging. Anyone can vote as many times as he likes, the one restriction being that he can’t vote for his own country.
The votes are tallied nationally, and breathless representatives call in the results to Helsinki, allocating 12 points to their country’s top choice, 10 to second place, 8 to third, and so on down to 1 point for 10th.Now, I don’t know much about contemporary music, but as they say, I know what I like. And watching the 24 acts in the final (a preliminary round removes the other 18), I felt Sweden and Britain were clear standouts, given the silliness of the whole thing.
I also had the overwhelming feeling that the Serbian entry, a turgid ballad called “Molitva,” or “Prayer,” didn’t stand a chance.
So imagine my surprise when Serbia not only won, but crushed the opposition, beating second-place Ukraine (yes, the drag queen) by 268 points to 235. Britain, with a paltry 19 points, narrowly edged out Ireland to avoid last place; and Sweden scraped together a meager 51 points, coming in 18th out of 24. What was going on?

Two words that were shouted across the British dailies the next day: “Bloc Voting.”I had heard about this practice, of course, whereby geographical and cultural neighbors tend to vote for each other, and nobody votes for Britain (well, except for Malta). But it was startling to see just how flagrant it was. The Scandinavians all voted for one another; Lithuania gave 10 points to Latvia (whose entry, bizarrely, sang in Italian); former Warsaw Pact countries voted for Russia; and almost nobody voted for Britain (surprisingly, Ireland did — and, of course, Malta).But Serbia was the overwhelming beneficiary of the system, receiving the top score of 12 points from every other member of the former Yugoslavia — Bosnia-Herzegovina, Croatia, Macedonia, Montenegro and Slovenia — suggesting that memories of war and ethnic cleansing can be set aside with surprising ease when it comes to the serious business of winning a singing contest. It’s hard to say whether the 60 points that the former Yugoslavia effectively gave to itself altered the final result, but an enterprising Irishman suggested that if all the Irish counties were allowed to secede, they would be unstoppable.Does it matter? Probably not. It’s just a game, after all, and the outrageous bias in the voting is as entertaining as the songs themselves. But it does offer an unexpected glimpse of how ordinary Europeans perceive one another. More than anything, it seems, blood is thicker than water, and not just in the Balkans. That Germany gave 12 points to Turkey, for example, probably reflects the large number of Turks living in Germany more than it does a German predilection for scantily clad dancers (of which there were plenty of choices).But it was also obvious how little love Eastern Europe feels for the West. Although the “big four” — Britain, France, Germany and Spain (Italy does not participate) — basically pay for the contest, none of them made it into the top 16; and Turkey, which you might have expected to be playing nice, given its pending European Union membership application, awarded not a single point to any big four or Scandinavian nation.This pointed rejection of Western Europe might even be seen as a poignant metaphor for contemporary Europe as a whole.
The large, industrialized nations magnanimously invite their poorer but more numerous eastern cousins to join their party, and offer to pay the bill, only to discover themselves locked out in the garden while their new friends complain about the quality of the liquor and the arrogance of the hosts.The hosts, meanwhile, can’t get along either — the big four collectively awarded one another a grand total of just 12 points. So although it was more than a little odd that the countries that actually tried to help in Bosnia are substantially less popular there than the country that instigated ethnic cleansing, it was equally odd that the Balkans, of all places, was effectively handing the western countries a lesson in cooperation.The annual chance to score yourself in the eyes of your fellow Europeans might not be a bad thing, however: the Serbs and their neighbors are now going through an outpouring of pride and brotherly love. It’s hard not to think that’s somehow more useful than crowning the successor to Abba. Last week in Britain, meanwhile, for all the cries of foul play, there was a hint of — I wouldn’t say soul-searching — but perhaps head-scratching over what might be done to reverse the tide of resentment from traditional allies and newly minted European states alike. If nothing else, that seems like a good conversation to start.
Now, apparently, NBC has the rights to bring a version of Eurovision to the United States, with all 50 states competing. I hope they do it, but only if they keep the same voting system. It may not tell us much about the music we produce or like; but in a patchwork quilt of a country, with red versus blue states, North versus South, East Coast versus West Coast, the Midwest versus everyone — and who-knows-what going on in Texas — it may tell us a lot about what we really think of one another.

Duncan J. Watts is a professor of sociology at Columbia.

BLEDSKE KREMPITE

TU SAM.

NAREDNIH DANA NA AGIT POP-U:

STA RADITI U BRATISLAVI?

GDE JESTI U BECHU?

ZASTO JE, AKO JE BEOGRAD PAKAO, LJUBLJANA RAJ ?

KOJI JE NAJBOLJI WELNESS NA JADRANU ?

DA LI SU KREMPITE NA BLEDU STVARNO KONZA?

I DA LI JE IMALO SMISLA TO STO SAM KNJIGU CHRISTKIND BORISA DEZULOVICA U RIJECI PLATILA 1200 DINARA?

PS: OVE FOTOGRAFIJE SU ME SACHEKALE U INBOXU, SAMO IH PROSLEDJUJEM CITAOCIMA. LEPA VEST JE DA JE SVOJ BLOG JE OTVORIO I NAS DRUG IVAN BEVC ivanbevc.blogspot.com , A POKRENUT JE I JEDAN O PUTOVANJIMA U SRBIJI: Gdestinacija.com

PSS: OPET NEMA YU FONTA. LAPTOP JE OPET NA POPRAVCI. NIKAKO! NE KUPOVATI FUJITSU SIEMENS, KULER IS A BITCH.

TIT FOR TAT

EVROVIZIJA ZA KOSOVO. FAIR DEAL. BAREM ĆEMO OD NAREDNE GODINE IMATI JOŠ JEDNOG SUSEDA KOJI ĆE NAM DAVATI 12 POENA...GET OVER IT!!!!!!

ČESTITKE M.Š. OD A.P. A NAŠE SLEDEĆE JAVLJANJE OČEKUJTE IZ TRI SRCA SREDNJE EVROPE - BEČA, PRAGA I BUDIMPEŠTE.

MOŽE JEDNO PITANJE?

MOŽE. HVALA.

KADA JE NA SINOĆNJEM POLUFINALU ZA PESMU EVROVIZIJE SVOJ NASTUP ZAVRŠIO DANSKI UČESNIK DQ ( TRANSVESTIRAN, PEVAO JE FENOMENALNU PESMU „DRAMA QUEEN“ ) VODITELJKA DUŠKA VUČINIĆ JE IZJAVILA UŽIVO, AUDITORIJUMU KOJI KROZ PRETPLATU, PLAĆA NJEN BORAVAK U HELSINKIJU:

„Njemu je sve oprošteno!“

VOLELA BIH DA MI NEKO KAŽE NA ŠTA SE TO TAČNO ODNOSILO?
ŠTA MU JE OPROŠTENO? TO ŠTO JE PROMENIO TRI STAJLINGA? TO ŠTO JE FALŠIRAO? TO ŠTO IMA DVE ČIVAVE? TO ŠTO JE DANAC? LEPEZE SA PERJEM?

PITAMO VODITELJKU DA NAM OBJASNI, JER AKO NIJE NIŠTA OD NAVEDENOG, ONDA SE PRIBOJAVAM DA JE OVA IZJAVA HOMOFOBNA A KAO TAKVA, U SVAKOJ EVROPSKOJ ZEMLJI BI PODLEGLA OZBILJNOM PREISPITIVANJU.

ZNAMO DA E.S.C. U VELIKOJ MERI OSMIŠLJAVAJU, PRAVE, PRATE, PODRŽAVAJU EVROPSKI „QUEER“ KRUGOVI ČIME JE OVAKAV PRIMITIVAN I UVREDLJIV STAV VODITELJKE JE JOŠ MANJE DOPUSTIV.

ŠTO NEKO DUHOVIT REČE – „MARIJA ŠERIFOVIĆ JE STAVILA SLOVO L U REČ HELSINKI“... I DA JE TAKO, I DA NIJE, POTPUNO JE NEVAŽNO.

VAŽNO JE DA JE MARIJA OSVETLALA OBRAZ SRBIJI KAO ŠTO ĆE TO U SUBOTU UČINITI I VERKA SERDUČKA IZ UKRAJINE KOJA NASTUPA ODMAH POSLE "MOLIVE".

SAMO, POSTOJI OSNOVANA BOJAZAN ZA DUŠKINO ZDRAVLJE KAD VIDI I ČUJE VERKU ( POGOTOVO ŠTO U REFRENU PEVA TEKST BUDUĆE HIMNE SLOBODARSKE SRBIJE "I WANT YOU TO SING-RUSSIA GOODBYE") – MOŽDA BI BILO BOLJE DA JE DO TADA NEKO SKLONI SA MESTA VODITELJA I POŠALJE U NEKO SELO U CENTRALNOJ SRBIJI GDE DANCU I VERKI SIGURNO „NE BI BILO OPROŠTENO“.

O HOMOFOBIJI U MEDIJIMA PIŠE I NOVO "VREME":

"VEĆINA OBJAVLJENIH TEKSTOVA ( O LEZBEJSKOJ I GEJ POPULACIJI ) SU SENZACIONALISTIČKI, ILI SA NEGATIVNOM KONOTACIJOM....PA I NA RTS-U, "JAVNOM SERVISU KOJU SVI PLAĆAMO", PRISUTAN JE JEZIK MRŽNJE PREMA ISTOPOLNO ORJENTISANOJ POPULACIJI."

BAJKA I VLADA

HELLO DARKNESS, MY OLD FRIEND...

Sve je počelo suptilno, kao što počinju sve smrtonosne bolesti.

Želim da verujem da rukovodstvo DS ne gleda RTS ( u daljem textu TVB kao TV BASTILJA ), jer da gledaju, mogli su da primete kako se svašta krčka na blagoj vatri, precizno na „jedinici i dvojci“.

04.maja, na TVB Dnevniku, vidimo priču o pilotu Pavloviću koji je poginuo u okršaju sa NATO avijacijom. Dovoljno potresno je što je Srbija dozvolila da bude bombardovana i to što je hrabri čovek izgubio život. Ali ne, Bastiljašima to nije dovoljno. Moraju da snime i pokojnikovu majku koja u svojoj izjavi spominje kako je njen mladi sin „poginuo za Kosovo“.
Nota bene DS-u: državna televizija koju plaćaju građani Srbije vulgarno i nehumano koristi tragedije prošlosti da bi poduprla podršku za moguće tragične događaje u budućnosti.
I taman kad gledaoca prožimaju osećanja sramote u kombinaciji sa agresijom koja svakako uključuje žumanca, belanca i koricu, nemirni prstić pritiska 18 ( kod mene je to TVB2 ). A na "dvojci", u isto vreme dok na "kecu" traje predratna propaganda, vidimo domaću verziju spota Like a prayer. Bend sastavljen od zabrađenih u mantijama – da li su popovi ili je samo stajling, ne razume se, imena Pirg ( whatever ), u dirljivoj baladi pod imenom Kao molitva posvećenoj Hristu ili Koštunici, ni to se ne razume – dakle Pirg kreće iz hrama sv.Save u pomoć „našim svetinjama na Kosovu“ uz krupne kadrove pasa u kavezima ( to je valjda metafora ) a sve sponzorisano od strane Ministarstva vera.
Znači malo neinformisaniji gledalac ( onaj ko nije čuo za period do 1999. u kome su na Kosovu vladali Milošević, Legija, Frenki i aparthejd ), taj neinformisani posle ovakva dva priloga može samo da počne da čisti pušku, pištolj, ili pak da proveri gde su mu plastične rukavice, ako mu je uzor ubica Zvezdan Jovanović.

Ne, ne izazivaju ovi TV isečci nikakva topla religiozna, niti humanistička osećanja u ljudima – udruženje isfrustriranih srednjevekovnih fanatika koje sebe naziva srpskom pravoslavnom crkvom i njihove političke ispostave ne žele mir, ne žele da priznaju da su i albanci ljudska bića, ma jok. Samo su Srbi ljudi, svi ostali neka se pokore, pridruže ili gore u paklu.

Turci, od kojih bolje da smo učili i neke civilizacijske norme a ne samo kulinarske recepte, demonstrirali su 28.aprila protiv pokušaja desekularizacije države noseći slike svog prvog presednika Kemala Ataturka. „Turska je sekularna i ostaće sekularna“ bio je moto više stotina hiljada ljudi koji su se okupili na Taksimu, glavnom trgu u Istanbulu, gradu koji je jedan od najgostoljubivijih, najliberalnijih i najveselijih mesta u Evropi ( konstatacija redakcije bazirana na iskustvu ).

Za to vreme, u nekadašnjoj turskoj kasabi nastavlja se snimanje filma u žanru epske fantastike sa elementima horora: na svadbi Palminog sina ponovo se okupljaju Velja, Ceca kao i Šešelj koji se iz Haga obraća elektronskim putem, osniva se garda cara Lazara ( koji je poginuo pre osam vekova ), te psihopate se sastaju u Kruševcu pa ih neko hapsi jer neće valjda paravojska da se bori u narednom boju na Kosovu
( ne, to će raditi vojska! ), po informativnim emisijama se sprdaju sa likom, delom i vremenom u kome je živeo pokojni Maršal Tito, a onda opet korišćenje dece sa Kosova u predizborne svrhe, njih u svoje domove primaju deca iz OŠ Gavrilo Princip ( još jedno podsećanje- Princip je bio ubica koji je radio po nalogu tadašnje BIA, i on ima školu i ulicu. J.B.Tito ima sprdačinu. Guglujte obojicu za više objektivnih informacija, hvala ). Jedan predlog: idealno bi bilo da ovi novi krojači istorije nazovu buduću među dve države, Srbije i Kosova, "granični prelaz Leka Ranković". Čisto iz zajebancije.

Sinoć je grupa mladih ljudi na ulicama Pariza protestovala protiv izbora Nikole Sarkozija za predsednika Francuske. Došlo je i do sukoba sa policijom i neki su uhapšeni.

Sinoć je grupa mladih ljudi u stanovima u Beogradu, dok je za predsednika parlamenta biran Toma Nikolić, raspravljala o tome da li iz Velikog brata prvi treba da leti Maca ili fudbaler.

Znam, nama je dosta i jaja, i šerpi, i pištaljki i vodenih topova.
YES, BUT - Toma je tu gde je, Bastilja takođe. Heroji se u skupštini nazivaju zločincima, a ubice velikomučenicima.
Bojim se da je ideja o pravičnosti, o tome da borba za pravu stvar nikad ne prestaje, izgubljena upravo uplivom kapitalističkog malograđanskog modela u živote onih koji su bili na ulicama od marta ’91., do oktobra 2000, i da je ta energija nepovratno izgubljena u lakim keš kreditima za ovo ili ono.

Vratimo se na trenutak glavnim akterima igre : Miloš Aligrudić je sinoć oko dva posle ponoći poručio LDPu i DSu: „Vaša ideja 5.oktobra bi se sastojala u vešanju na Terazijama i krvi koja teče u potocima ulicama“.

Nešto kasnije, kad je Borka predala mikrofon Tomi, zaključak se prosto nametnuo, rečeno omiljenim stranim izrazima samog Aligrudića: možda bi bilo bolje da smo ih sve petog oktobra prvo spinovali pa onda resetovali.

PANSRBIZAM

Frojd je smatrao da lapsusi ne postoje, i da su greške u govoru odraz podsvesnih aktivnosti.

Prvo veče: VIP VB. Voditeljka: Ana Mihajlovska. Na binu se penje “manekenka iz Sarajeva”, Emina. Ana joj kaže : “Ipak si u Srbiji? Malo se treseš, je l da?” ( Agit Pop smatra da je ovo verbalna pogreška koju aktivisti NGO mogu koristiti na kongresima ).

Dalje, voditeljka najavljuje ukućanku koja se zove Zorica Jocić Šuica, pa kaže :
“U kuću ulazi – Zorica JOČIĆ Šuica”

Za kraj ( podsetićemo, u kući su stanari i iz Crne Gore, i iz BiH ), voditeljka će veselo, u kameru:

“Od sutra, svako veče, možete pratiti šta se dešava u kući, sa našim SRPSKIM facama”.

Toliko.

NEMA IZBORA...

...POD OBAVEZNO SKINUTI PESMU BENDA CATFISH HAVEN – CRAZY FOR LEAVING YOU.

NA FOTKI: ČLANOVI HAVEN-A. ZAR NISU SLATKI?

KUM SNOBIZMA O PARADI KEMPA

Preporučujemo da tokom naredne nedelje, pod OBAVEZNO pročitate tekst o izboru za „Pesmu Evrovizije“ koji je pisao Tyler Brule, jedan od najznačajnijih svetskih pop-kult novinara ( rođen u Kanadi od oca fudbalera, završio BBC školu novinarstva, pisao za Vanity Fair, osmislio i osnovao Wallpaper, potom započeo novi snobiš magazin Monocle, furao sa poznatim dizajnerom cipela Patrikom Koksom itd. )

Dakle, Brule poredi Evroviziju sa svetskim prvenstvom u fudbalu, a prevod bi vam samo smanjio ugođaj, pa zato u originalu to ide ovako:

Tyler Brûlé: Notes of high camp at Eurovision Song Contest

By Tyler Brûlé
Published: April 20, 2007

In exactly three weeks all eyes across Europe will be locked on Finland and Helsinki in particular. In living rooms from Cork to Ankara, Tromso to Tarifa, millions will have settled down with specially prepared buffets, elaborately designed score cards and refrigerators stocked with a favorite local brew and plenty of pinot grigio.

At first glance it has all the trappings of a major international football event with London pubs filled with clusters of supporters from Sweden, Poland and Spain. On closer examination there are perhaps too many gay men gathered around giant plasma screens and a far too complex scoring system to make this some kind of European cup final that will be pitting Italy against France.

Moreover, the absence of muscular corporate logos plastered all over the TV make this an event unlike any other broadcast spectacular in the world.

For the host country, the three-hour event can do more to raise or tarnish the national profile than a full six months of holding the revolving presidency of the European Union. For the winner, runners-up and losers, both ancient alliances and animosity will play a decisive factor in how the scoring goes and how certain nations fare.

To the best of my knowledge there's nothing quite like the Eurovision Song Contest for offering up a must-watch mix of good old state-funded entertainment and high camp.

For readers not familiar with this very particular and oddly compelling institution, there's nothing quite like it anywhere in the world. In fact, if your schedule is open in three weeks, arrange to either be in Europe so you can settle down to watch it or arrange for a massive satellite dish to be delivered so you can downlink it in all its full screen glory. Yes, you can probably pull it in over the Web, too, but this is a spectacle that demands as large a screen as possible.

The Eurovision Song Contest is an institution that predates American Idol, Pop Idol, The X-Factor and all of the other talent contests that have been syndicated, spun-off and repackaged in myriad formats. Indeed, one could argue that the European Broadcasting Union might have a case for a claim against some of the production companies that have clearly stolen more than a few elements to concoct their own talent formats.

Come May 12, performers from 24 European countries will take to the stage to belt out their tunes. It's important to stress the word performers, as anyone who's caught even five minutes of a Eurovision broadcast over the years can confidently claim that singing is not necessarily a key ingredient to the whole extravaganza - costumes, catchy dance routines and lip augmentation count for just as much. After the chosen nations have sung their songs, the whole thing is put to a vote and the battle lines are drawn.

No matter how dreadful Norway's performance, Denmark and Sweden will tend to offer maximum points. Likewise France will always support the one country that the rest of Europe has agreed should come bottom of the group. Last year Finland's heavy metal group Lordi picked up the top prize for its theme park costumes rather than its musical abilities, and as a result the country's state broadcaster YLE gets to pick up the bill for playing host at the ceremony this year.

With so many state broadcasters under extreme budgetary pressure either to slash spending or look for new revenue opportunities, forward thinking Finland still has a couple of weeks to come up with some new ways of broadening both the appeal and relevance of the event. Given that channels around the world are saturated with 19-year-olds desperate to become the next great Canadian, American, Brazilian or German pop sensation, Europe's state broadcasters have a unique chance to improve the fortunes of all by exploring entirely new avenues of celebrity.

Imagine how much happier Britons would be if the European Broadcasting Union launched the Eurovision Builders Contest and there was a televised event that pitted Swiss, Austrian, Dutch and English builders against one another? Faced with the prospect of enormous celebrity or being humiliated in hundreds of millions of households across Europe, Britain's tradesmen would have to improve their skills and an entire country would benefit as a result.

At the same time there could be a Eurovision Service Contest that could go some distance in improving table service in France and inflight service in Spain. Clearly the broader implications of taking the whole concept global could improve everything from education through to farming techniques if a nation's best efforts were put to the test against their neighbors, friends and foes. FIFA, soccer's worldwide governing body, and the International Olympic Committee, have created enormous war chests from selling rights to their various contests, the European Broadcasting Union, could do the same by taking their curious little slice of pop culture on the road.

( italic u tekstu - redakcijski )

Na fotografiji, Bruleov stajling dokazuje ono o čemu Monen piše u "Malom brevijaru snobizma" - "snob nije žrtva mode".

TEUTONIC TALENT

Na vreme smo vas upozorili da postoje velike sanse da vam budemo prvi...

Podsecamo na potpuno neobjektivno pismeno odusevljavanje filmom "Das Leben der Anderen", F.H.von Donersmarka, koje smo iskazali tokom ovogodisnjeg FESTA. U tom tekstu, smo se osvrnuli i na superiornost koju, unutar evropskih filmskih okvira, demonstriraju nemacki filmski stvaraoci.

A evo sta o tome kaze THE INDEPENDENT, nekoliko meseci posle AGIT POPa...

http://enjoyment.independent.co.uk/film/features/article2491781.ece

ANGST, HEAVEN, FUTURE, BOREDOM...

It's Happening Now!
Between Houellebecq and Hooligans...

...je dogadjaj koji Mediamatic na Djurdjevdan ( not related ) organizuje u Amsterdamu, a u kome ucestvuje i nas dragi Bogomir Doringer .

Pozdravljamo Bogomira a citaocima predlazemo da se informisu o

event-u kao i o mediamatic-u...

http://www.mediamatic.net/artefact-15155-en.html

REVIJA, SUDNICA, LUDNICA

KAO STO VAM JE POZNATO, AGIT POP SE ( ZBOG POTPUNOG ODSUSTVA INTERESOVANJA ALI I PREZASICENOSTI OSTALIH MEDIJA ) NE BAVI MODOM I DIZAJNOM. IPAK, STIGAO NAM JE ANONIMAN MEJL ZA KOGA AUTOR TVRDI DA BI BIO ZANIMLJIV "POZNAVAOCIMA PRILIKA" U SVETU FASHION-A.

PA EVO MEJLA( ITALICI AUTORSKI, OPREMA REDAKCIJSKA ):

(o reviji DO aka "volela bih da sam miu miu, ali nisam. i nikada necu biti. zato nosim crno.i svi me respektuju.")
/song u pozadini "da sam krala - krala sam"/

Ivan Radojčić, glavni i odgovorni urednik magazina Men’s Health:
Meni je ovo najdraža revija na Fashion Week-u, zato što sam direktno učestvovao u radu na fotografiji koju smo videli na pozivnici, kada sam asistirao Dragani. Mislim da je ona jedna od najfsacinantnijih kreativnih osoba koje čovek u Beogradu može da upozna. Software linija je u odnosu na D.O. brža i ima tu opuštenost velikog grada za koju bih voleo da jednog dana bude zaštitni znak Beograda. Mislim da su ovi modeli iz nove Software kolekcije za žene koje su u nekim kreativnim profesijama i koje imaju jedan liberalan dress code. Dragana se, nažalost, retko odlučuje da pravi odeću za muškarce. Kad bih bio žensko verovatno bih nosio neku od haljina iz ove kolekcije.
/imagine?/
....

Saša Plećević, Dr Feelgood

Mislim da Dragana sve što radi, radi maksimalno dobro. Bezbroj puta sam rekao da u neko ozbiljnijoj varijanti nosim samo njene modele. Inače se sportski oblačim, ali kada su u pitanju odela, ona me uvek iznenadi: kada obučem njen sako, svi me pitaju odakle mi. Imam desetak njenih različitih odela, i klasičnih i malo neobičnijih... Što se tiče ove revije, boje su vesele, modeli su fantastični, letnji. Čini vam se da je sve jednostavno, ali nije. Nisam stručan i ne znam to da objasnim, ali u svim tim modelima prepoznajem Draganu Ognjenović.

/the truth is out there/
...

Pronađite momente intrige u ovom fashion-lavirintu, ili pak ostanite, uz našu redakciju, verni staroj dobroj poslovici koju nam je priredio Gore Vidal:

Style is knowing who you are, what you want to say, and not giving a damn.

U POCETKU BESE WORD....

Jos jedna knjiga koju MORAM da preporucim, dok sam jos uvek bez worda ( laptop na opravci, pisem u wordpad-u u kome nema domacih fontova, sto je grozno) je roman americke spisateljice DONE TART, MALI PRIJATELJ ( izdavac: Laguna ).
Kad vec idete po Breta, kupite i Donu. Ne samo sto su bili na istoj klasi na fakultetu ( Bennigton, of course ), vec je Dona Tart apsolutno nedostizna klasa pisalackog dara.
O njenom prvencu, bestseleru "Tajna istorija" bice vise reci na ovom blogu u narednom periodu. A da tada, pozabavicu se vaskrsnucem TV Bastilje, paravojnom formacijom Gardom Cara Lazara ( ili zasto je Goli otok ponovo neophodan ), a pripremamo i specijalni alternativni off beaten track vodic kroz Beograd na engleskom i srpskom.

By the way, ponovo su obratili paznju na nas u novom Yellow cabu, na strani 42.

Veliko Hvala Ivanu Bevcu na podrsci nasem malom blogu.

Ostanite uz vas AGIT POP. Sutra se vraca Word.

Za svetske kritike knjige Little friend: http://www.complete-review.com/reviews/popus/tarttd.htm

Na fotografiji: Najzgodnija zena medj' piscima, i najbolji pisac medj' lepim zenama, Dona Tart